Til hvers að skrifa þegar maður á svo margt ólesið?

Lengi hefur mig langað að vera rithöfundur. Þegar ég var yngri las ég ekkert eftir aðra því ég vildi ekki stela frá þeim. Þetta er svipað eins og að ætla að verða afreksíþróttamaður og vera alltaf að hvíla sig fyrir alvöru átökin – ekki fer ég að eyða orkunni í æfingar þegar hægt er að nota hana í úrslitaleik á HM; gangi honum vel að komast þangað.

Vændiskonan sagði: „líkama minn getur fengið en hugsanir mínar færðu aldrei.“ Hjá rithöfundi er þessu þveröfugt farið – að skrifa er að gefa aðgang að hugsunum. Það er heiðarlegasta starf í heimi. En hversu heiðarlegt er það ef maður er alltaf í einhverjum þykjustuleik, þorir ekkert að láta frá sér nema hafa skrifa með villuleitarforriti, látið annan lesa yfir, vera með „réttar“ skoðanir og svo framvegis? Ég mun alltaf gera mitt besta við skrifin og er ávallt tilbúinn að bæta mig en það verður seint fullkomið enda er fullkomnunaráráttan ein helsti óvinur framtakseminnar, aðalóvinurinn er ábygglega letin.

Tímamót eru sérstök. Í senn upphaf og endalok. Það að byrja að skrifa fyrir umheiminn eru ákveðin tímamót. Nú fara hugsanir á tölvuskjá og út í hinn stóra heim og þær verða aldrei teknar til baka.

Þessi skrif (finnst orðið blogg ljótt og vill ekki að nota það) eru fyrir mig. Þegar ég er í stuði mun ég koma með hugmyndir, vangaveltur, fróðleik og jafnvel vitleysu. Ef það nýtist öðrum og aðrir hafa gaman af; fínt. En ef það nýtist ekki öðrum og aðrir hafa ekki gaman af; fínt. Skiptir mig ekki máli.

Njótið vel eða ekki.

Sigþór Björgvinsson, Reykjavík.